Ու նորից դատարկություն է ինչ որ մի անկյունում, այնտեղ ուր առաջ բնակվում էր ինչ որ մեկը, կամ ինչ որ մի բան: Իսկ հիմա, լռություն է, լույս չկա, ծիծաղը մարել է, ու խավարի թագավորությունն է տիրել այդ անկյունին:
Ինչո՞ւ կամ ինչի՞ արդեն կարևոր չէ: Դատարկությունը կա: Մի ժամանակ այդտեղից լսվում էին ծիծաղի ձայներ, իսկ հիմա...
Իսկ հիմա, հիմա գնա սիրելիս,
Ես էլ հասկացա, որ ծաղիկները ծաղկամանի մեջ երկար չեն ապրում:
Բայց ծաղկամանը, բյուրեղապակյա, երկար է ապրում:
ՈՒ նորից կգա մի օր, երբ խավարում լույս կվառվի, ու նորից այդ անկյունում կլսվեն ծիծաղ ու խնդում: Ու նորից ինչ որ մեկը, կամ ինչ որ մի բան կապրի այնտեղ: Եվ գիշերը ես մենակ չեմ լինի...
No comments:
Post a Comment