Ժամանակի խելահեղ վազքի հետևից ընկած, չենք էլ հասցնում ինքներս մեզ ուշադրության արժանացնել: Ու գալիս է մի պահ, երբ վերլուծում ես քո ապրած տարիները ու հասկանում որ արել ես շատ բան, բայց ոչինչ չես արել ՔՈ համար: Եսասիրություն թող չթվա ասածս, բայց չէ որ մենք էլ ենք արժանի ուշադրության և հենց առաջին հերթին մեր կողմից: Մենք ինքներս եթե ուշադիր չլինենք մեր հանդեպ, ոչ ոք չի էլ անհանգստանա:
Առավոտվանից արդեն հազարերորդ զանգն է: Ինչ որ մեկին պետք եմ: Ասում է - Ախպեր, բա էս գործը մնաց, մի հատ արի ես էսրանից չեմ հասկնըմ:
Երբ մերժում ես, դառնում ես "չուզող", վատ ընկեր: Իսկ երբ համաձայնվում ես, ուրեմն վերջ դու "Պլեն" ես ընկել: Մոռանում են որ դու էլ քո կյանքն ունես, քո հոգսերը, քո անձնական երջանկության իրավունքը:
ՀԱՐԳԵԼԻՆԵՐՍ. հասկացեք ինձ: Ես էլ եմ ուզում ապրել, ես էլ ունեմ հանգստի իրավունք, ցանկանում եմ քնել, հեռուստացույցով գոնե մեկ անգամ դիտել "..............." հաղորդումը, որ վաղը երբ ոգևորված պատմեք թե ինչ կար մեր "փառապանծ" եթերով, կարողանամ մի բառ գոնե ես ասել:
Հետգրություն:
Չկարծեք թե ես վատն եմ: Միշտ էլ պատրաստ եմ օգնության հասնել մարդկանց, ԲԱՅՑ արդեն ԵՐԲ ԺԱՄԱՆԱԿՍ ՆԵՐԻ:
Հուսով եմ կհասկանաք ինձ:
Վան Սեդրակյան
No comments:
Post a Comment