- Ո՞ւր էիր կորել:
Իսկ ես պատասխանում եմ. - Ներիր, գիտեմ, մեղավոր եմ, մեղավոր եմ ես այն ըմբոստ երգի առաջ, որ խոհեմս պատառեցի, այն խոհերի մահվան համար, որոնց ծինը խաթարեցի, մեղավոր եմ և քո առաջ, որ... սիրելուց դադարեցի:
Իսկ հիմա՞ : Հիմա արդեն ուշ է: Մենք երկուսս էլ հեռացանք իրարից: Երկուսս էլ մոռացանք այն հրաշքը որ ծնվել էր մեր հանդիպումից: Մենք ինքներս սպանեցինք նրան, ու այսօր նստել ենք կողք-կողքի իբրև ....
Չէ... Լռությունն էլ է շատախոսում....
No comments:
Post a Comment